พจนานุกรมธาตุ

กกติ กาโก กากี

• กาโก กาก์ (ตัวผู้)  ตัวเมียเป็น กากี.   ศัพท์เป็นชื่อของกาก์ คือ กาโก ธงฺโก วายโส พลิโภชี อริฏฺโฐ - ส.

กกตีติ กาโก, กากี กา, แม่กา.

กงฺกตีติ กงฺโก โลหปิฏฺโฐ นกอีลุ้ม, เหยี่ยวแดง.

กงฺกติ

กกฺขติ กกฺขโล

• กกฺขโล ค. หยาบคาย, หยาบช้า, ทารุณ (จากธาตุนี้ อล ปัจ - สูจิ).

กขติ 

กงฺขติ.
ธนํ กงฺขติ.  พุทฺเธ กงฺขติ.
อากงฺเขยฺย เจ ภิกฺขเว ภิกฺขุ.
นาภิกงฺขามิ มรณํ.
อากงฺขา. ความหวัง. กงฺขา ความสงสัย.

กงฺขติ กงฺขา กงฺขยนา กงฺขายิตฺตํ

• ศัพท์เป็นปริยายของ กงฺขา คือ วิมติ วิจิกิจฺฉา เทฺวฬฺหกํ เทฺวธาปโถ สํสโย อเนกํสคาโห อาสพฺพนา ปริสพฺพนา อปริโยคาหนา 
  จิตฺตสฺส ฉมฺภิตตฺตํ มโนวิเลโข - ส.
   

กงฺขติ อภิกงุขติ

อา. ธนํ กงฺขติ อยากได้ทรัพย์  นาภิกงฺขามิ มรณํ (ข้าพเจ้า) ไม่อยากตาย - ส.

กงฺขติ.
ธนํ กงฺขติ.  พุทฺเธ กงฺขติ.
อากงฺเขยฺย เจ ภิกฺขเว ภิกฺขุ.
นาภิกงฺขามิ มรณํ.
อากงฺขา. ความหวัง. กงฺขา ความสงสัย.

กจฺจติ ทิพฺพตีติ กจฺโจ คนแรกๆ, ต้นตระกูล.
กาเจติ.
กจติ ทิพฺพตีติ กาโจ กาจมณี (แก้วมณี).

กจติ กญฺจุโก กญฺจุกี

• กญฺจุโก ป. เสื้อกั๊ก; เกราะ; คราบงู; หีบ, ซอง, ฝักมีด, เครื่องปกคลุม (อช.294-655-962),
• กญฺจุกีี ป. คนรับใช้นางใน, เถ้าแก่. ซึ่งมี 2 ศัพท์เป็นคู่กัน คือ กญฺจุกี โสวิทลฺโล (อช. 342) [จาก กจ ธาตุนี้ ทั้ง กญฺจุโก กญจุกี - สูจิ].
   

กจฺเจติ กจฺจยติ กจฺโจ กจฺจาโน กจฺจายโน กาติยาโน

• กจฺโจ คนสวยงาม; อีกอย่างหนึ่ง เป็นชื่อของบุรพบุรุษคนหนึ่ง - ส.
• กจฺจาโน กจฺจายโน กาติยาโน เป็นเหล่ากอ หรือ เนื่องในวงศ์ของกัจจะ. หญิงเป็น กจฺจายนี กาติยานี - ส.

โกจติ โกญฺโจ โกญฺจนาโท

• โกญฺโจ  นกกะเรียน  ตัวเมียเป็น โกญจา.
• โกญฺจนาโท  โกญจนาท, เสียงร้องของนกกะเรียน [โกญฺจ-นาท] และเป็นชื่อของเสียงช้างร้อง ซึ่งคล้ายนกกะเรียนด้วย.

กญฺจติ ทิพฺพตีติ กญฺจนํ กาญฺจนา วา ทอง.

กชฺชติ.

กชฺชติ

กฏติ.
กโฏ. เสื่อลำแพน, ขมับช้าง ฯลฯ.
กฏโก, กฏกํ. กำไลมือ, ไหล่ภูเขา ฯลฯ.

กฏติ กโฏ ปากโฏ กฏโก-กํ กฏุโก กฏุ

• กโฏ  ป. น้ำมันเมาของช้าง; เสื่อลำแพน; ชัย, ความชนะ; โยนี, ของลับหญิง (อช. 364-455-997) [จาก กฏ นี้ - สูจิ].
• ปากโฏ  ค. ปรากฏ, "ไป หรือ เป็นไปชัดเจน หรือ ทั่วถึง" [ป+กฏ =คติยํ - สูจิ].
• กฏโก-กํ  ป. นป. กำไลมือ, ทองปลายแขน; ไหล่เขา, ลาดเขา (อช. 285-608) [จาก กฏ นี้ - สูจิ].
• กฏุโก กฏุ  ค. หยาบคาย, ดุร้าย, ร้ายกาจ; ผิด, ไม่ควร; น. รสเผ็ด, ของเผ็ด; อิ. กฏุกา, กฏุกโรหิณี ข่า (อช. 148-582-976) [จาก กฏ นี้ ทุกศัพท์ - สูจิ].