พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
พูดเสียงขรม |
ก. สสทฺทํ ภาสติ | |||
พูดเสียงดัง |
ก. มหาสทฺเทน กเถติ | |||
พูดเสียงดังชัดเจน |
ก. อุทีเรติ อุจฺจาเรติ | |||
พูดเสียงแข็ง |
ก. ขรสทฺทํ ปวตฺเตติ | |||
พูดเหลวไหล |
น. สมฺผปฺปลาป. ก. สมฺผํ ปลปติ, สมฺผํ กเถติ |
|||
พูดแย้ง |
น. ปฏิโจทนา, | |||
พูดแย้งกัน |
น. วิโรโธตฺติ, | |||
พูดและเล็ม |
น. ปริกถา, | |||
พูดโกหก |
ดู พูดเท็จ. | เท็จปดโกหก | ||
พูดโง่ๆ |
ก. สมฺผํ ปลปติ, ชปฺปติ | |||
พูดโผงผาง |
น. เวคยุตฺตกถา, ก. อุจฺจาสทฺเทน วทติ |
|||
พูดโพล่ง |
ก. กกฺกสวาจํ ภาสติ, สหสา วทติ, อนนุวิจฺจ วทติ | |||
พูดให้คลาดเคลื่อน |
น. วิสํวาท, วิสํวาทน. ก. วิสํวาเทติ |
|||
พูดให้ร้าย |
น. เปสุญฺญกถา, ก. นิกิตฺเตติ |
|||
พูดให้เสียหาย |
น. นิปจฺจวาท. | |||
พูดได้ |
ค. กถนกฺขม | |||
พูดได้สองภาษา |
ค. ทฺวิภาสิก | |||
พูดได้หลายภาษา |
ค. นานาภาสิก | |||
พูดไปทำไมมี |
นิ. ปเคว, กิมงฺคํ ปน | |||
พูดไพเราะ |
ค. ปิยงฺวท ปิยวาจี |