พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
พูดถากถาง |
น. อุกฺขิปน., | |||
พูดถึง |
ก. อารพฺภ กเถติ | |||
พูดทอดเสียง |
ก. สมฺมิสฺเสตฺวา กเถติ | |||
พูดทิ่มแทง |
น. วาจาสนฺนิตุทน., | |||
พูดนอกลู่นอกทาง |
ดู พูดนอกเรื่อง. | |||
พูดนอกเรื่อง |
น. พาหิรกถา, ก. พหิทฺธากถํ อปนาเมติ, อธิเปตตฺถา พหิ กเถติ, อุปฺปถํ ยาติ |
|||
พูดน้อย |
ค. อปฺปภสฺส มิตภาณี | |||
พูดน้ำท่วมทุ่ง |
ค. วิกิณฺณวาจ อสญฺญตวาจ ปตฺถฏวจน | |||
พูดน้ำลายเป็นฟอง |
สำ. เผณํ วมติ | |||
พูดบานปลาย |
ก. กถํ วฑฺเฒติ | |||
พูดปด |
ดู พูดเท็จ. | เท็จปดโกหก | ||
พูดพร่ำ |
น. ชปฺปนา, ปลปนา, ก. ชปฺปติ ปลปติ |
|||
พูดพร่ำเพรื่อ |
ดู พูดเพ้อเจ้อ. | |||
พูดพล่อย |
ก. อลิกํ วทติ | |||
พูดพล่าม |
ดู พล่าม. | |||
พูดพึมพำ |
น. ลปน., ลปนา, ชปฺปน., ค. ลป ลปก ก. ลปติ ปลปติ ชปฺปติ |
|||
พูดมาก |
น. กถาพาหุลฺล., พหุภาณิตา, ค. ภสฺสร ภาสุร วาจาล พหุภาณี มุขร วาจาพหุล วิกตฺถี สุกรูป |
|||
พูดมากเกินจำเป็น |
ค. อติมตฺตภาณี | |||
พูดยาก |
ค. ทุพฺพจ ทุวจ ทุวิญฺญาปย ทุพฺพินีต | |||
พูดยานคาง |
ก. อายตสฺสเรน วทติ |