พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
พูดคลาดเคลื่อนความจริง |
ค. วิสํวาทก | |||
พูดคล่อง |
น. จิตฺตกถิกตฺต., ค. วาคีส กถาปฏุ อกฺขลิตวจน จตุรกถี มุขร วาจาล |
|||
พูดคำสองคำ |
สำ. เอกํ วา เทฺว วา วทติ | |||
พูดคุยกัน |
ดู สนทนา. | |||
พูดจริง |
ค. สจฺจวาที สจฺจสนฺธ | |||
พูดจริงทำจริง |
ค. ยถาวาที ตถาการี | |||
พูดจากัน |
ดู สนทนากัน. | |||
พูดจาล่อหลอก |
ค. วิตณฺฑวาที | หลอกลวง | ||
พูดชัดเจน |
น. วฺยตฺตุจฺจารณ., ก. อุทีเรติ อุจฺจาเรติ |
|||
พูดซ้ำ |
น. ปุนวจน., ก. ปุน วทติ, อนุภาสติ |
|||
พูดซ้ำโดยไม่จำเป็น |
น. ปริยาเยน ปุนรุตฺติ, | |||
พูดซ้ำๆ |
ก. อนุภาสติ | |||
พูดดัง |
สำ. อุจฺจสทฺเทน กเถติ | |||
พูดดังๆ |
ก. ปาวทติ | |||
พูดด้วยความไม่พอใจ |
ก. อุชฺฌายติ ขิยฺยติ | |||
พูดตรงกัน |
ก. ปจฺจนุภาสติ | |||
พูดตลก |
ก. สญฺชคฺฆติ | |||
พูดตะกุกตะกัก |
น. คคฺคทวาจา, มมฺมนตฺต., ค. อสมฺพทฺธ วิปฺปยุตฺต ขลิตภาณ ก. วิสีทติ, ขลนฺโต ภณติ, มมฺมนายติ |
|||
พูดติดตลก |
น. นมฺมาลาป. ค. นมฺมาลาปี |
|||
พูดติดอ่าง |
น. มมฺมนตฺต., ค. มมฺมน ปกฺขลิตวาจ ก. มมฺมนายติ, ปกฺขลนฺโต ภาสติ, ขลิตํ ภณติ |