พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
พูดยืนยัน |
ก. ปวทติ | |||
พูดย้ำ |
น. ปุนรุตฺติ, ก. ปุนปฺปุนํ วทติ |
|||
พูดรุนแรง |
ก. กณฺณกฏุกํ วทติ | |||
พูดล้อเล่น |
ก. ปริหสนฺโต กเถติ | |||
พูดสอด |
ก. อนฺตเร ปกฺขิปติ, มชฺเฌ ขิปติ | |||
พูดสัจจะ |
น. สจฺจวาจา, ค. สจฺจวาที |
|||
พูดสั้นได้ใจความ |
ค. มิตภาณี | |||
พูดส่อเสียด |
น. ปิสุณวาจา, | |||
พูดหนวกหู |
น. สํวิลาป. | |||
พูดหยาบคาย |
น. ทุฏฺฐุลฺล., ผรุสวาจา, ก. ผรุสํ วาเจติ |
|||
พูดหรือเขียนผิดหลัก |
น. อสุทฺธปฺปโยค. | |||
พูดหลบเลี่ยง |
ก. ปริยาเยน วทติ, … ภาสติ | |||
พูดห้วน |
ค. มิตภาณี | |||
พูดอย่างไรทำอย่างนั้น |
ค. ยถาวาที ตถาการี | |||
พูดอึกอัก |
น. คคฺคทวาจา, ก. ขลนฺโต ภณติ |
|||
พูดอุบอิบ |
น. อนุทฺธุนน., ปลปน., ก. อนุทฺธุนาติ, มนฺทํ สทฺทายติ ปลปติ |
|||
พูดอู้อี้ |
ก. อพฺภุตํ วทติ, ชปฺปติ | |||
พูดอ้อมค้อม |
น. วงฺกุตฺติ, ปริยายกถน., วาจาพาหุลฺล., ก. วงฺกุตฺตึ กเถติ, ปริยาเยน กเถติ |
|||
พูดอ้อแอ้ |
ก. วิปฺปลปติ ชปฺปติ | |||
พูดเกินจริง |
น. อติวิเวจน., อติสยุตฺติ, ค. อติวิเวจก อติสยุตฺติปุพฺพก ก. อธิกํ วณฺเณติ |