พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
อุปนิสัย |
น. อุปนิสฺสย. โมน., วาสนา, | |||
อุปปาติก |
น. อุปปาติก. โอปปาติก. | สัตว์ | ||
อุปมา |
น. อุปมา. (ดู เปรียบเทียบ) | เปรียบเทียบ | ||
อุปมาน |
น. อุปมาน. สํสนฺทน., โอปมฺม., | เปรียบเทียบ | ||
อุปมาอุปไมย |
ดู เปรียบเทียบ. | เปรียบเทียบ | ||
อุปรากร |
(opera) | น. สสงฺคีตนาฏก., | ||
อุปราคา |
น. อุปราค. คาห. คหณ., | ปรากฏการณ์ธรรมชาติ | ||
อุปราช |
น. อุปราช. | บุคคล | ||
อุปสงค์ |
(demand) | น. อายาจนา, ยุตฺติกธน., | ||
อุปสมบท |
น. อุปสมฺปทา, ก. อุปสมฺปาเทติ |
บวช, สังฆกรรม | ||
อุปสรรค |
น. อุปสคฺค. อชญฺญ., พาธา, ปริพนฺธ. ปลิโพธ. อนฺตราย. นิวรณ., | |||
อุปสัค |
น. อุปสคฺคปท., ก. ปุรโต โยเชติ |
|||
อุปสัมบัน |
(ภิกษุ-ภิกษุณี) | น. อุปสมฺปนฺน. | บุคคล | |
อุปสัมปทาเปกข์ |
น. อุปสมฺปทาเปกฺข. | บุคคล | ||
อุปัชฌาย์ |
(ภิกษุ) | น. อุปชฺฌาย. อุปชฺฌ. (=อุปชฺฌา) | บุคคล, นักบวช-ผู้ประพฤติธรรม | |
อุปัชฌาย์ |
(ภิกษุณี) | น. ปวตฺตินี, | บุคคล | |
อุปัฏฐาก |
น. ปริจริยา, ปริจรณ., ปริจาร. อุปาสน., สุสฺสูสา, อุปจาร. อุปฏฺฐาน., ปฏิชคฺคน., นิปจฺจการ. เวยฺยาวจฺจ., เวยฺยาวฏิก., ค. อุปฏฺฐาก ปฏิชคฺคก ปฏิชคฺคนก เสวี ก. อุปฏฺฐเปติ อุปฏฺฐาติ ปริจรติ อุปาสติ ปจฺจุปฏฺฐาเปติ ปฏิชคฺคติ เสวติ |
บุคคล | ||
อุปัฏฐายิกา |
(รับใช้) | น. อุปฏฺฐายิกา, | บุคคล | |
อุปัทวะ |
น. อุปทฺทว. (ดู อัปรีย์, จัญไร) | ดีชั่ว | ||
อุปาทาน |
น. อุปาทาน., ปจฺจเวกฺขา, วิกปฺปน., มโนกปฺปนา, | บาปอกุศล |