พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
ประโยชน์ส่วนตัว |
ดู ประโยชน์ตน. | |||
ประโยชน์ส่วนผู้อื่น |
ดู ประโยชน์ท่าน. | |||
ประโยชน์เกื้อกูล |
น. หิต., สํหิต., | |||
ประโลม |
ดู ปลอบใจ, ปลอบโยน | |||
ประโลมโลก |
ค. โลกิย กามยุตฺต | |||
ประไพ |
ดู งาม. | |||
ปรักปรำ |
น. โจทก. โทสาโรปก. ก. ปกตฺเถติ, โทสํ อาวีกโรติ, โทสํ อาโรเปติ, อปราเธน โจเทติ |
|||
ปรักหักพัง |
น. ชีรณ., หานิ, ปริหานิ, ค. ขณฺฑผุลฺล ชร ชชฺชร โอลุคฺค ปริชิณฺณ ก. ชรติ ชีรติ ปริชียติ โอลุชฺชติ |
|||
ปรัง |
ดู ฤดูแล้ง.
ปรัง น. เรียกนาที่ต้องทำในฤดูแล้ง ว่า นาปรัง… |
|||
ปรังควาน |
ดู จัญไร. | ดีชั่ว | ||
ปรัชญา |
(philosophy) | น. ตตฺตญฺญาณ., ญายสตฺถ., | ศาสตร์-วิทยา | |
ปรัชญาประชาชน |
น. โลกกฺขายิกา, | |||
ปรัชญาเมธี |
น. อชฺฌตฺตธมฺมวิทู. ญายสตฺถวิทู. | บุคคล, ปัญญา | ||
ปรัชญาโลก |
น. โลกายต., โลกจินฺตา, | ปัญญา | ||
ปรัตยนต์ |
ค. ปจฺจนฺต | |||
ปรัตยักษ์ |
ค. ปจฺจกฺข | |||
ปรัตยุบัน |
ค. ปจฺจุปฺปนฺน | |||
ปรัตเยก |
ค. ปจฺเจก | |||
ปรับ |
(ทำให้เสมอ) | น. สมปฺปวตฺตาปน., ก. สมํ ปริวตฺเตติ, สมํ กโรติ |
||
ปรับความเข้าใจ |
ก. ยถาตถํ ชานาเปติ |