พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
ที่ใกล้ |
น. อนฺติก., อุปจาร. สนฺตก., สนฺติก., สามนฺต., สนฺนิกฏฺฐ., สมีปฏฐาน., | |||
ที่ใกล้หู |
น. อปิกณฺณ., | |||
ที่ใกล้เมือง |
น. อุปนคร., | |||
ที่ใครให้เป็นไปไม่ได้ |
ค. อปฺปฏิวตฺติย | |||
ที่ใช้ได้จริง |
ค. อาจรณีย ปจฺจกฺขกรณีย | |||
ที่ใด |
นิ. ยตฺถ ยตฺร ยหึ | |||
ที่ใดที่หนึ่ง |
นิ. ยตฺถ กตฺถจิ | |||
ที่ไกล |
น. ทูร., ทูรฏฺฐาน., | |||
ที่ไตร่ตรองล่วงหน้า |
ค. สญฺจิจฺจกต | |||
ที่ไป |
น. คติ, อยน., | |||
ที่ไม่เป็นเหตุเป็นผล |
ค. ญายวิรุทฺธ | |||
ที่ไว้ศพ |
ดู ที่เก็บศพ. | ศพ | ||
ที่ไหน |
นิ. กฺว กุว กหํ กุหึ กตฺถ กุตฺร กุตฺถ | คำถาม | ||
ที่ไหนก็ตาม |
วิ. ยตฺถ กตฺถจิ | |||
ที่ไหนๆ |
นิ. กฺวจิ | |||
ทึกทัก |
(คิดเอา) | น. อนุมานคาห. อปจฺจกฺขคหณ., ก. อนุมาเนติ |
||
ทึกทัก |
(ตู่เอา) | น. อพฺภกฺขาน., อพฺภาจิกฺขน., ตุจฺฉภาสน., อภิยุญฺชน., ก. อพฺภาจิกฺขติ, ตุจฺฉํ ภาสติ, อภิยุญฺชติ |
||
ทึกทัก |
(ถือเอา) | ก. มมายติ อุปาทิยติ | ||
ทึนทึก |
ค. ปริปากุปกฏฺฐ ชราอุปนฺติก | |||
ทึบ |
(ไม่โปร่ง) | ค. ฆน พหล สนฺท นิปฺปภ วินิวิชฺฌปสฺสิย |