พจนานุกรมไทย-บาลี
| ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
|---|---|---|---|---|
คนจะกละ |
น. มหคฺฆส. โอทริก. ค. ฆสฺมรภกฺขก (ดู จะกละ) |
บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนจัญไร |
ค. อลกฺขี กาฬกณฺณิ กาฬกณฺณี กาลี กาฬี | บุคคล, ดีชั่ว | ||
คนจับเวลา |
น. กาลนิยามก. | บุคคล | ||
คนจุกจิก |
ค. สงฺกิณฺณ นานาวิภาคยุตฺต | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนจ่ายยา |
น. เภสชฺชวิภาชก. | บุคคล | ||
คนฉลาด |
น. ปณฺฑิต. เมธาวี. วิพุธ. วิภาวี. ธีร. | บุคคล | ||
คนชรา |
ดู คนแก่. | บุคคล | ||
คนชอบกระจายข่าวลือ |
น. เปสุญฺญวาที. | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนชอบคุย |
ค. สภาสีลี | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนชอบซุบซิบนินทา |
ค. ปวตฺติหารี | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนชอบล้อ |
น. วิเหฐก. | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนชั่ว |
น. กาปุริส. ทุชฺชน. ปุริสาธม. ปาปปุคฺคล. อธมปุริส. นราธม. | บุคคล | ||
คนชั้นกลาง |
น. เวสิยาน. | บุคคล | ||
คนชั้นต่ำ |
น. นีจ. ชมฺม. นิหีน. นิหีนก. หีนชจฺจ. ปุริสาธม. อสปฺปุริส. กาปุริส. สปจ. สปาก. จณฺฑาล. | บุคคล | ||
คนชั้นสูง |
น. อิสฺสรชน. กุลีน. อภิชาต. | บุคคล | ||
คนชี้ขาด |
น. โวหาริก. ปมาณปุริส. มชฺฌฏฺฐ. | บุคคล | ||
คนช่างคิด |
ค. ปริกปฺปก จินฺตาปร | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนช่างพูด |
น. ภาณี. พาณี. | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนซวย |
น. กาฬกณฺณิ. ค. หีนภาคฺย |
บุคคล | ||
คนซักผ้า |
(~ชาย) | น. รชก. โธวก. | บุคคล, อาชีพ |