พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
กิจการ |
น. กมฺม., กมฺมนฺต. | |||
กิจจะลักษณะ |
ค. นิยมานุสารี สารภูต โสภน สุสณฺฐาปิต | |||
กิจที่ชอบ |
น. สามีจิกมฺม., | |||
กิจวัตร |
น. กิจฺจ., วตฺต., ทินจริยา, | |||
กิจเบื้องต้น |
น. ปุพฺพกิจฺจ., | |||
กิตก์ |
น. กิตก. | ไวยากรณ์ | ||
กิตติศัพท์ |
น. กิตฺติสทฺท. | |||
กิน |
น. ภกฺขน., อสน., อสิต., ภุตฺติ, ฆส. ฆาส. อทน., อาส. ภุญฺชน., ขาทน., โภค. อชฺโฌหาร. ก. อทติ อเทติ อสติ อสนาติ ขาทติ ขชฺชติ ฆสติ ภกฺขติ ภุญฺชติ กุรติ กกิ. คิลิต ขาทิต ภกฺข ภุตฺต ภกฺขิต อชฺโฌหฏ อสิต |
|||
กิน |
(สัตว์~) | น. ขาทน., ก. ขาทติ กิริยากินของสัตว์, กิริยาที่คนกินของขบเคี้ยว… |
||
กินกำไร |
สำ. โลเภน อตฺตโน สนฺตกํ กโรติ | |||
กินขวา |
สำ. ทกฺขิณมคฺเค สงฺกมติ | |||
กินข้าว |
ก. ภุญฺชติ
กิริยากินของคน |
|||
กินคนเดียว |
ค. เอกาสี | |||
กินความถึง |
กกิ. สนฺธาย | |||
กินง่าย |
ค. สุภกฺข | |||
กินจนอิ่มแปล้ |
สำ. อุทราวเทหกํ ภุญฺชติ, กุจฺฉิปูรํ ภุญฺชติ | |||
กินจุ |
น. มหพฺภกฺขตา, อติภกฺขน., ค. มหคฺฆส มหาโภชน อติมตฺตโภคี พหุภตฺตาทก ก. อธิกํ ภุญฺชติ, อติภุญฺชติ |
|||
กินซ้าย |
สำ. วามมคฺเค สงฺกมติ | |||
กินดอก |
น. วฑฺฒิปฏิลาภ. | |||
กินดิบ |
ก. สุเขน ชินาติ |