พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
ภูมิประเทศที่ขรุขระ |
น. ชงฺคลภูมิ, | ภูมิ. | ||
ภูมิปัญญา |
น. ปญฺญา, วิชฺชา, พุทฺธิ, ญาณ., สามตฺถิย., วิชฺชฏฺฐานวิสย. ญาณสตฺติ, | |||
ภูมิภาค |
น. ภูมิภาค. | |||
ภูมิรู้ |
ดู ภูมิปัญญา. | |||
ภูมิลำเนา |
น. นิเวสน., นิวาสฏฺฐาน., | |||
ภูมิศาสตร์ |
(geography) | น. ภูมิสตฺถ., ภูโลกสตฺถ., ภูโคฬสตฺถ., | ภูมิ. | |
ภูมิศาสตร์กายภาพ |
(physiography) | น. มหาภูตวณฺณนา, | ภูมิ. | |
ภูมิหลัง |
น. ปุพฺพจริต., ปจฺฉิมภูมิ, ปจฺฉาภูมิ, | |||
ภูมิอากาศ |
น. อากาสสภาว. | ลมฟ้าอากาศ | ||
ภูมิแพ้ |
ดู โรคภูมิแพ้. | |||
ภูมิใจ |
ก. ปิเหติ โรเจติ อาราเธติ ตุสฺสติ | |||
ภูวไนย |
ดู พระเจ้าแผ่นดิน. | |||
ภูษา |
ดู เครื่องประดับ. | |||
ภูษาโยง |
น. ปํสุกูลทีฆภูสา, | |||
ภูเขา |
น. ปพฺพต. คิริ. เสล. อทฺทิ. อค. อคม. นค. อจล. อจฺจล. สิลุจฺจย. สิขรี. ภูธร. อหาริย. มรุ. มลย. อจฺจุต. อุพฺพีธร. ภู. มหิยงฺคณ., โคตฺต. ภูตธร. | |||
ภูเขาน้ำแข็ง |
น. ปฺลวมานหิมปพฺพต. | |||
ภูเขาบริวาร |
น. อุปนฺตเสล. | |||
ภูเขาพระสุเมรุ |
น. เมรุ. สุเมรุ. ติทิวาธาร. เนรุ. สิเนรุ. | |||
ภูเขาพื้นราบ |
น. ปตฺถ. สานุ. | |||
ภูเขาสัตตบริภัณฑ์ |
น. ยุคนฺธร. อิสิธร. การวีก. สุทสฺสน. เนมินฺธร. วินตก. อสฺสกณฺณ. |