พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
ผู้พอสั่งสอนได้ |
น. เนยฺย. เวเนยฺย. | บุคคล | ||
ผู้พักอาศัย |
ค. อายตฺต อธีน นิสฺสิต วาสี นิวาสี เนวาสิก | บุคคล | ||
ผู้พิจารณาคดี |
น. ตีรณการี. | บุคคล | ||
ผู้พิทักษ์ |
น. รกฺขกปริสา, | บุคคล | ||
ผู้พิทักษ์ทรัพย์สิน |
น. อายุตฺตก. ปรธนปาลก. | บุคคล | ||
ผู้พิทักษ์ศาสนา |
น. สาสนรกฺขกปริสา, | บุคคล | ||
ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ |
ดู ตำรวจ. | บุคคล | ||
ผู้พิพากษา |
น. อกฺขทสฺส. อนุวิชฺชก. วินิจฺฉยามจฺจ. โวหาริก. อธิกรณิก. | บุคคล | ||
ผู้พิมพ์ |
น. มุทฺทาปก. | บุคคล | ||
ผู้พึ่งพาคนอื่น |
ค. ปรปจฺจย ปรปตฺติย ปรายตฺต ปราธีน ปรชีวี | บุคคล | ||
ผู้พูด |
น. วาจก. วาทก. ปาฐก. | บุคคล | ||
ผู้พูดน่ารัก |
ค. ปิยภาณี | บุคคล | ||
ผู้พูดภาษาดอกไม้ พูดเพราะ) |
ค. ปุปฺผภาณี | บุคคล | ||
ผู้พูดให้ร้าย |
ค. นิปจฺจวาที | บุคคล | ||
ผู้พูดไพเราะ |
ค. วทญฺญู ปุปฺผภาณี | บุคคล | ||
ผู้พ่ายแพ้ |
ค. ปราชิต ปาราชิก | บุคคล | ||
ผู้ฟัง |
น. สาวก. โสตุ. (โสตา) | บุคคล | ||
ผู้ฟ้อง |
น. โจทก. | บุคคล | ||
ผู้มองในแง่ดี |
ค. สพฺพสุภวาที | บุคคล | ||
ผู้มา |
น. อาคนฺตุ. อาคนฺตุก. อาคามี. | บุคคล |