พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
ผู้จำหน่ายปลีก |
น. อปฺปกวิกฺกยก. | บุคคล | ||
ผู้จำได้แม่นยำ |
ค. ธารณก | บุคคล | ||
ผู้ฉลาด |
ค. กุสล (ดู บัณฑิต) | บุคคล, โง่ฉลาด | ||
ผู้ชนะ |
น. เชตุ, วิเชตุ, วิชยี. ชยลาภี. กฏคฺคาหี. ค. ชยนฺต ชิ ชิน อภิภู วิชิตาวี |
บุคคล | ||
ผู้ชม |
น. เปกฺขก. อุลฺโลกก. | บุคคล | ||
ผู้ชอบขัดใจคนอื่น |
ค. ปราภิสชฺชนี | บุคคล | ||
ผู้ชอบครุ่นคิด |
ค. ตกฺกี | บุคคล | ||
ผู้ชอบทำงาน |
ค. กมฺมสีลี | บุคคล | ||
ผู้ชอบอิสระ |
ค. สจฺฉนฺท เสรี | บุคคล | ||
ผู้ชักนำไปในทางชั่ว |
น. ปาปสหาย. ทุฏฺฐานุสาสก. | บุคคล | ||
ผู้ชาย |
น. ปุริส. โปส. ปุมา. โปริส. นร. มจฺจ. มนุช. มาณว. | บุคคล, เพศชาย, ผู้ชาย | ||
ผู้ชำนาญการ |
ค. กตหตฺถ เฉก ปคุณ ขฺยาต ปตีต วสี ปวีณ ปฏุ วิทุร วิทูร ทกฺข นิปุณ สิกฺขิต กุสล กตุปาสน ภารกต กตหตฺถ สิปฺปี ปาฏว | บุคคล | ||
ผู้ชำนาญการคลัง |
น. อายกมฺมิก. | บุคคล | ||
ผู้ชำนาญการผ่าศพ |
น. เทหวิจฺเฉทก. | บุคคล | ||
ผู้ชำนาญปักษิณวิทยา |
น. ปกฺขิวิชฺชาวิทู. | บุคคล, ศาสตร์-วิทยา | ||
ผู้ชำนาญวิชาสังคมวิทยา |
น. สมาชธมฺมเวที. | บุคคล | ||
ผู้ชำนาญเวท |
น. อาถพฺพณิก. | บุคคล | ||
ผู้ชำนาญในการบริหารบ้านเมือง |
น. ราชนีตินิปุณ. | บุคคล | ||
ผู้ชำระ |
น. โสธก. | บุคคล | ||
ผู้ชี้ทาง |
น. มคฺคเทสก. | บุคคล |