พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
น่าบูชา |
ค. ปูชนีย ปูชเนยฺย ปุชฺช มหนีย มหารห มานนารห | |||
น่าประณาม |
ค. สาปราธ สาวชฺช คารยฺห ทณฺฑารห | |||
น่าประหลาด |
ค. วิมฺหยนีย วิมฺหยาวห วิมฺหยชนก อจฺฉริย | |||
น่าปรารถนา |
ค. อิฏฺฐ สุภค หชฺช ทยิต วลฺลภ ปิย สาทุ | ต้องการอยาก | ||
น่าพอใจ |
ค. สุภค มนาป อิฏฺฐ กนฺต มนุญฺญ มโนหร รมณีย | |||
น่าพิศวง |
(amazing) | ค. วิมฺหยนีย วิมฺหยาวห อจฺฉริยชนก อพฺภูตชนก | ||
น่าฟัง |
ค. สวนีย โสตพฺพ | |||
น่ามอง |
ค. ทสฺสนีย | |||
น่ายกย่อง |
ค. ปสํสิย ปสํสนีย สมฺภาวนีย โถมนีย ปสํสารห โถมนารห | |||
น่ายินดี |
ค. รมฺม รมณีย สาต สาตรูป หชฺช อานนฺทิย | |||
น่าระแวง |
ค. สาสงฺก | |||
น่ารัก |
น. เปมนียตา, ปาสาทิกตา, ลาวญฺญ., ค. อภิรูป อิฏฺฐ สุภค หชฺช ทยิต วลฺลภ ปาสาทิก ปิย มธุร เปสล สิงฺคาร ทสฺสนีย จารุ เปมนีย รชนีย วคฺคุ |
|||
น่ารักยิ่ง |
ค. อติปฺปิย อติมนาป อติปีณิต | |||
น่ารักใคร่ |
ค. สินิทฺธ วจฺฉล ปิย กนฺต | ต้องการอยาก | ||
น่ารังเกียจ |
ค. สงฺกิย ชิคุจฺฉนีย ชิคุจฺฉเนยฺย เชคุจฺฉ ปฏิกูล คารยฺห กุจฺฉิต อมนาป | |||
น่ารำคาญ |
ค. สวิฆาต กุกฺกุจฺจารห อฏฺฏิยนีย ปริสฺสมาวห อายาสกร วิเหฐก ปีฬากร ปีฬาวห | |||
น่ารื่นรมย์ |
ค. รมฺม รมณีย รามเณยฺยก มนุญฺญ | |||
น่ารื่นรมย์ใจ |
ค. มโนรม | |||
น่ารู้ |
ค. วิญฺเญยฺย วิชานิตพฺพ | |||
น่าลงโทษ |
ค. สาวชฺช ตชฺชนีย |