พจนานุกรมไทย-บาลี
| ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
|---|---|---|---|---|
คนโง่ |
น. พาล. อญฺญาณี. เอฬามูค. ค. มุฬฺห มูฬฺห โมมูห อวิญฺญู อวิทู อวิทฺทสุ พาล พาลิส มนฺท ทปฺป ทตฺตุ ทนฺธ อปณฺฑิต อญฺญาณี มุทฺธ ลาล ชฬ ราชิล อนฺธพาล นิปฺปญฺญ อปญฺญ มติหีน มนฺทพุทฺธิก เอฬามูค มุฏฺฐสจฺจ ชฬพุทฺธี |
บุคคล | ||
คนโดยสาร |
น. สญฺจรก. ปริยฎก. คมิก. อทฺธิก. | บุคคล | ||
คนโท |
น. กมณฺฑลุ.., กุณฺฑิ, กุณฺฑิกา, กุณฺฑี, กรก. ตุมฺพ. ภึการ. ภิงฺคาร.
คนโท น. กุณโฑ, หม้อนํ้ารูปต่างๆ คอยาว. |
ภาชนะ | ||
คนโปรด |
น. วลฺลภ. วลฺลิภา, ปิยตมปุคฺคล. | บุคคล | ||
คนโมโหร้าย |
น. อติโกธน. | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนโอ้อวด |
น. วิกตฺถี. สฐ. | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนใกล้ชิด |
น. ปิยตมปุคฺคล. | บุคคล | ||
คนใจบุญ |
น. ปรหิตการี. โลกตฺถจารี. ปรานุกมฺปี. | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนใช้ |
(~ชาย) | น. กึกร. กิงฺกร. ทาส. เจฏก. เจตก. เปสฺส. ภจฺจ. ปริจาริก. ภฏ. ภตก. ปริจรณก. มูลิก. อนุชีวี. เปสนกร, ปเหณก. เสวก. ปทาติภฏ. เคหปาลก. | บุคคล, อาชีพ | |
คนใช้ |
(~หญิง) | น. ธาตี, ทาสี, ปริจาริกา, | บุคคล, อาชีพ | |
คนใช้ประจำบ้าน |
น. เคหเสวก. | บุคคล, อาชีพ | ||
คนใน |
น. อนฺโตชน. | บุคคล | ||
คนใบ้ |
น. มูค. สุญฺญวจ. | บุคคล, อาชีพ | ||
คนใบ้และหูหนวก |
น. มูคพธิร. | บุคคล, อาชีพ | ||
คนใส่ร้ายป้ายสี |
น. อุสูยก. ทูสก. | บุคคล, ดีชั่ว | ||
คนใหญ่คนโต |
น. อคฺคญฺญ. มุขฺยปทฏฺฐ. | บุคคล | ||
คนให้สัญญาณ |
น. สญฺญาทายก. | บุคคล | ||
คนไกล่เกลี่ย |
ค. สนฺธาตุ สนฺธานกร มชฺฌวตฺตี อนฺตราวตฺตี สมฺพนฺธตาวาที สามคฺคีสาธก | บุคคล | ||
คนไข้ |
น. คิลาน. โรคี. ค. คิลาน พฺยาธิต อาตุร อาพาธิก สชฺชร อาตงฺกี อกลฺลก |
บุคคล, อาการทางกาย, โรค | ||
คนไม่มีขนตา |
น. นิปฺปมุขกฺขิ. | บุคคล, ลักษณะทางกาย |