พจนานุกรมไทย-บาลี
| ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
|---|---|---|---|---|
คนเอ็นใหญ่ขาด |
น. กณฑรจฺฉินฺน. | บุคคล, พิการ | ||
คนแก่ |
ค. มหลฺลก มหลฺลกี วุฑฺฒ วุทฺธ เถร ชิณฺณ ชิณฺณก กตฺตร ทณฺฑี ทณฺฑิก ทณฺฑ | บุคคล | ||
คนแก่ที่หลง |
ค. ชราชิณฺณ ชราตุร | บุคคล | ||
คนแก้ผ้า |
ค. นคฺค อเจล นิจฺโจล ทีคมฺพร อวตฺถ | บุคคล | ||
คนแขนด้วน |
น. หตฺถจฺฉินฺน. | บุคคล, พิการ | ||
คนแข็งกระด้าง |
ค. กกฺกส กกฺขฬ กุรูร ถทฺธ ปตฺถทฺธ ปตฺถีน ผรุส | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนแข้งหัก |
น. ภินฺนชงฺฆ. | บุคคล, พิการ | ||
คนแคระ |
น. ลกุณฺฏก. ลกุณฺฑก. รสฺส. วามน. คณฺฑุล. โอมกปฺปมาณิก. อติวามนปุริส. | บุคคล, พิการ | ||
คนแจวเรือ |
น. อริตฺตธารี. เกณิปาตี. นาวิก. โปตวาห. | บุคคล, อาชีพ | ||
คนแจวเรือจ้าง |
น. ติตฺถนาวิก. | บุคคล, อาชีพ | ||
คนแต่งตัวมอมแมม |
น. กุเจลก. มลีนนิวสน. | บุคคล | ||
คนแต่งร้อยแก้ว |
น. คชฺชสมฺปาทก. | บุคคล, บทประพันธ์ | ||
คนแบกหาม |
น. ภารวาห. ภาริก. ธารี. วาหี. | บุคคล, อาชีพ | ||
คนแปลกหน้า |
น. อาคนฺตุก. อติถิ. | บุคคล | ||
คนแผลงศร |
น. เขปก. | บุคคล | ||
คนแวดล้อม |
น. ปริวาร. ปริชน. | บุคคล, บริวาร | ||
คนแหกคุก |
น. คณฺฐิเภทก. | บุคคล | ||
คนโกง |
ค. นิกต เนกติก สฐ อนุชุ กูฏ ทพฺภ กิตว เกตว วญฺจก วญฺจนิก | บุคคล | ||
คนโกรธ |
ค. โกธน กุทฺธ กุปฺปิต โกธาภิภูต โกปี รุทฺธ สโกป โทสากุล | บุคคล, อารมณ์ความรู้สึก | ||
คนโกหก |
น. มุสาวาที. อภูตกฺขายี. | บุคคล |