พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
สงฆ์ |
น. สงฺฆ. | |||
สงบ |
น. สนฺติ, สม. สมถ. สมาธิ. อุปสม. ปสฺสทฺธิ, ปสฺสมฺภนา, โมน., อวิกฺเขป. นิโรธ. ค. สนฺต อุปสนฺต เขม สมิต ปนฺต วิวิจฺจ วิวิตฺต สมณ ปสฺสทฺธ สมิตาวี นิสฺสทฺท ก. ปสฺสมฺภติ สมฺมติ อุปสมฺมติ ยมติ |
|||
สงบกิเลส |
ก. วิกฺขมฺภติ | |||
สงบชั่วคราว |
น. ตาวกาลิกปสฺสทฺธิ, สนฺนิสีทน., | |||
สงบนิ่ง |
(จิต) | น. เอกคฺคตา, ค. เอกคฺค |
||
สงบนิ่ง |
(คน) | ค. อุปสนฺต นิพฺพิการ | ||
สงบปากสงบคำ |
น. มิตภาณิตา, ตุณฺหีภาว. | |||
สงบระงับ |
น. ปฏิปสฺสทฺธิ, ปฏิปฺปสฺสทฺธิ, วูปสม. ค. ปฏิปสฺสทฺธ วูปสนฺต อุปสนฺต ก. ปฏิปสฺสมฺภติ วูปสมฺมติ |
|||
สงบราบคาบ |
ก. วูปสมติ | |||
สงบศึก |
ก. ยุทฺธํ ปริโยสาเปติ, … นิฏฺฐาเปติ, … โอสาเปติ | |||
สงบอารมณ์ |
ก. สํยมติ ปฏิสํยมติ | |||
สงบเงียบ |
ดู เงียบสงบ. | |||
สงบเสงี่ยม |
น. โสรจฺจ. ค. อปฺปคพฺภ นิวาต โสรต อนุทฺธต |
|||
สงบใจ |
ก. อุปสเมติ ปสฺสมฺเภติ นิพฺพาเปติ สนฺนิสีทาเปติ | |||
สงบไม่ได้ |
ค. อวูปสมิย | |||
สงวน |
น. สํรกฺขณ., จิรํ ปวตฺตาปน., นิทหน., ค. สํรกฺขก จิรานุปาลก ก. สํรกฺขติ นิทหติ, วิสุํ กโรติ |
|||
สงวนถ้อยคำ |
ค. มิตภาณี | |||
สงวนท่าที |
น. มิตภาณิตา, ตุณฺหีภาว. ค. สํวรสํยุตฺต หิริมาน หิริมนฺตุ ก. สนฺตากปฺปํ กโรติ |
|||
สงสัย |
น. มโนวิเลข. สนฺเทห. สํสย. กถํกถา, เทฺวฬฺหก., เทฺวชฺฌตา, วิจิกิจฺฉา, กงฺขา, กงฺขายนา, สงฺกา, อาสงฺกา, ปริสงฺกา, วิมติ, เทฺวธาปถ. อเนกํสา, อเนกํสิกตา, วิจิกิจฺฉา, ค. กถํกถี สสนฺเทห อาสงฺกี กงฺขี ก. กงฺขติ กงฺขายติ สงฺกติ อาสงฺกติ ปริสงฺกติ วิจิกิจฺฉติ กกิ. สงฺกิต ปริสงฺกิต กวิ. สาสงฺกํ |
ลังเลสงสัยไม่แน่ใจ | ||
สงสาร |
(เวียนตายเวียนเกิด) | น. สํสาร. สํสรณ., ภว. |