พิการ

ศัพท์ไทย ศัพท์บาลี หมวดหมู่
คนมือง่อย น. หตฺถกุณี. บุคคล, พิการ
คนมือหงิก น. กุณี. บุคคล, พิการ
คนมือแผ่น น. ผณหตฺถก. บุคคล, พิการ
คนหน้าอกหัก น. ภินฺนอุร. บุคคล, พิการ
คนหลังค่อม น. ขุชฺช. คณฺฑุล. วามน. บุคคล, พิการ
คนหลังหัก น. ภินฺนปิฏฺฐิ. บุคคล, พิการ
คนหลังโกง น. โอนตปิฏฺฐิก. บุคคล, พิการ
คนหูฉีก น. กณฺณจฺฉินฺน. บุคคล, พิการ
คนหูด้วน น. ฉิทฺทมตฺตกณฺณ. บุคคล, พิการ
คนหูหนวก น. พธิร. สุติหีน. บุคคล, พิการ
คนหูหนวกและใบ้ น. เอฬามูค. บุคคล, พิการ
คนหูแหว่ง น. กณฺณจฺฉินฺน. บุคคล, พิการ
คนเท้าง่อย น. ปาทกุณี. บุคคล, พิการ
คนเท้าทู่ น. สีปที. ภารปาท. บุคคล, พิการ
คนเท้าปุก น. กุฏณฺฑปาทก. สีปที. บุคคล, พิการ
คนเท้าหงิก น. กุณี. บุคคล, พิการ
คนเท้าเก น. วงฺกปาท. บุคคล, พิการ
คนเปลี้ย ดู คนง่อย. บุคคล, พิการ
คนเล็บด้วน น. อฬจฺฉินฺน. บุคคล, พิการ
คนเอ็นใหญ่ขาด น. กณฑรจฺฉินฺน. บุคคล, พิการ