พจนานุกรมไทย-บาลี
| ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
|---|---|---|---|---|
โผงผาง |
ค. วิกตฺถก | |||
โผน |
ก. อุลฺลงฺฆติ อุปฺปตติ อุปฺปฺลวติ | |||
โผผิน |
น. อุฑฺฑียน., อุปฺปตน. ก. ฐานา ฐานํ อุฑฺเฑติ, อุปฺปตติ |
|||
โผลง |
น. นิปตน., โอปาต. ก. นิปตติ อภินิปตติ โอปตติ อชฺโฌตรติ |
|||
โผล่ |
น. อุคฺคมน., ค. อุคฺคต ก. อุคฺคจฺฉติ อพฺภุคฺคจฺฉติ สมุฏฺฐหติ |
|||
โผล่ขึ้น |
(ดวงอาทิตย์~) | ก. อุเทติ อพฺภุเทติ | ||
โผล่ขึ้นจากน้ำ |
น. อุมฺมุชฺชน., อุมฺมุชฺชา, ก. อุมฺมุชฺชติ |
|||
โผล่ออก |
น. พหินิกฺขมน., ก. ปากฏีภวติ, พหิ นิกฺขมติ |
|||
โผเผ |
ดู อ่อนเพลีย. | |||
โพก |
น. เวฐ. เวฐน., นิพฺเพฐน., ปริเวฐน., ค. เวฐิต วลยิต ก. เวเฐติ ปลิเวเฐติ คุชฺฌติ กกิ. เวฐิต วลยิต ปลิเวฐิต |
|||
โพกหัว |
น. สิโรเวฐน., | |||
โพง |
น. ดู คันโพง ก. อุทกํ อุพฺพหติ |
|||
โพธิ, โพธิ์ |
น. โพธิ, | |||
โพธิพฤกษ์ |
น. โพธิรุกฺข. | |||
โพธิมัณฑ์ |
น. โพธิมณฺฑ. | |||
โพธิสมภาร |
น. ราชานุภาว. ขตฺติยปภาว. | |||
โพธิสัตว์ |
น. โพธิสตฺต. | บุคคล, นักบวช-ผู้ประพฤติธรรม | ||
โพนทะนา |
ก. วิปาเจติ อุชฺฌายติ | |||
โพย |
ดู บัญชี, ทะเบียน | |||
โพยม |
ดู ท้องฟ้า. |