พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
หยั่งราก |
ก. มูเลหิ ปติฏฺฐาติ | |||
หยั่งรู้ |
น. ปริญฺญา, อวโพธิ, นิพฺเพธ. ปริโยคาหน., ก. ปริชานาติ อวพุชฺฌติ ปริโยคาหติ ปฏิวิชฺฌติ |
|||
หยั่งลง |
น. อวตรณ., อวตาร. โอกฺกนฺติ, โอกฺกมน., คาธ. โอคาธ. อชฺโฌคาห. อชฺโฌคาฬฺห. อชฺโฌสาน., อวกฺกนฺติ, อวคาหน., โอคาหน., โอตรณ. ค. โอกฺกนฺต โอคธ โอคาธ โอติณฺณ ก. อวตรติ โอกฺกมติ โอคาหติ วิคาหติ |
|||
หยั่งเชิง |
ก. อาการํ อนุมาเนติ, อาการํ อุปลกฺเขติ | |||
หยั่งไม่ถึง |
ค. อคาธ อคฺคธ อติคมฺภีร อปฺปเมยฺย | |||
หยากเยื่อ |
ดู ขยะ. | |||
หยากไย่ |
ดู หยักไย่. | |||
หยาด |
น. โคฬก. พินฺทุ. | |||
หยาดน้ำ |
ดู หยดน้ำ. | |||
หยาดน้ำค้าง |
น. อุสสวพินฺทุ. | |||
หยาบ |
น. กกฺขฬตฺต., ขรตฺต., นิฏฺฐุรตา, ค. จณฺฑ อุคฺค ขร กุรูร กฏุ กกฺขฬ ผรุส ภาร ถูล ถุลฺล โอฬาริก นิฏฺฐุร |
|||
หยาบคาย |
(คำ) | ค. ผรุส นิฏฺฐุร กกฺกส ขร | ||
หยาบคาย |
(คน) | ค. อวินีต ทุพฺพินีต อาจารหีน กกฺขฬ อนิปุณ | ||
หยาบช้า |
ค. กกฺขฬ ทารุณ เนตฺตึส | |||
หยาบโลน |
ค. กกฺกส คมฺม อนริย อสพฺภ กลงฺกิต | |||
หยาม |
ก. อวมาเนติ อวชานาติ อวมญฺญติ ปรามสติ ปริภวติ | |||
หยิก |
(งอ) | ค. เวลฺลิต | ||
หยิก |
(กริยา) | น. นขวิลิขน., นขตุทน., ก. นเขหิ วิลิขติ, นเขหิ วิตุทติ |
||
หยิกหยอง |
ค. เวลฺลิต | |||
หยิบ |
ก. นเขหิ คณฺหาติ |