พจนานุกรมไทย-บาลี
| ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
|---|---|---|---|---|
อปรัณชาต |
(ถั่ว งา) | น. อปรณฺณ., | ||
อปราชัย |
น. อปราชย. ชย. ค. อปราชิต |
|||
อปโลกน์ |
(ยกขึ้น) | น. อปโลกน., อุลฺลุมฺปน., ก. อปโลเกติ อุลฺลุมฺปติ |
||
อพยพ |
น. สเทสปริจฺจาค. วิเทสสงฺกมน., ก. สเทสํ จชติ, วิเทสํ สงฺกมติ, เทสนฺตรวาสํ ยาติ, วาสาย วิเทสํ คจฺฉติ, ปริยายติ, เทสนฺตรวาสาย คจฺฉติ |
|||
อพอลโล |
(Apollo) | น. สุริยเทว. | ||
อพาร์ทเมนท์ |
(apartment) | น. โอวรก. | ||
อภัย |
(ไม่มีภัย) | น. อภย., ค. อภย |
||
อภัยทาน |
น. อภยทาน., | |||
อภัยโทษ |
น. โทสวิโมจน., อปราธขมน., | |||
อภัยให้ |
ดู ให้อภัย. | |||
อภิชาตบุตร |
น. อภิชาต. | |||
อภิญญา |
(ความรู้ยิ่ง) | น. อภิญฺญา, | ||
อภิฐาน |
(ความผิดร้ายแรง) | น. อภิฐาน., | ||
อภิธรรม |
น. อภิธมฺม. ปรมตฺถธมฺม. | |||
อภิธาน |
น. อภิธาน., | |||
อภินิหาร |
น. อภินีหาร. ปุญฺญาภิสงฺขาร. | |||
อภิบาล |
น. อภิปาล. (ดู คุ้มครอง, ปกครอง) ก. อภิปาเลติ |
|||
อภิปรัชญา |
(metaphysics) | น. อชฺฌตฺตวิชฺชา, ปรมตฺถธมฺม. | ||
อภิปราย |
ก. สากจฺฉติ วิจาเรติ วณฺเณติ, ญตฺตึ กเถติ, การณํ ทสฺเสติ | |||
อภิรมย์ |
(ยินดีพอใจ) | น. อภิรม. อภิรมน., อภิรทฺธิ, อภิรติ, สนฺตุฏฺฐิ, อตฺตมนตา, ก. อภิรมติ |
||
อภิลักขิตกาล |
น. อภิลกฺขิตกาล. | |||
อภิวาท |
น. อภิวาท. | |||
อภิสมาจาร |
น. อภิสมาจาร. | |||
อภิสิทธิ์ |
น. วิเสสาธิการ. วิเสสพล., วร. | |||
อภิเนษกรมณ์ |
น. อภินิกฺขมน., |