พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
มีโลกเป็นศูนย์กลาง |
ค. ปฐวิปฺปธาน | |||
มีใจ |
ค. ปฏิพทฺธจิตฺต ปฏิพทฺธมน | |||
มีใจกรุณา |
ค. หทยาลุ หทยี การุญฺญจิตฺต | |||
มีใจข้องเกี่ยว |
ค. ลคฺคจิตฺต | |||
มีใจครอง |
ค. อุปาทินฺน อุปาทิณฺณ | |||
มีใจงาม |
ค. สุมน สุหท สุหทย สุว สุจิตฺต | |||
มีใจจดจ่ออยู่ที่จุดเดียว |
น. เอโกทิภาว. | |||
มีใจดี |
ค. หทยี หทยาลุ สุมน สุจิตฺต สุหท สุหทย | |||
มีใจรักใคร่ |
ค. วจฺฉล | |||
มีใจรื่นเริง |
ค. ปมุทิตจิตฺต ปมุทิตมน | |||
มีใจร่วม |
ค. สมฺมน สมฺมานส | |||
มีใจหนักแน่น |
ค. สมาหิต ทฬฺหจิตฺต | |||
มีใจเด็ดเดี่ยว |
ค. ปหิตตฺต | |||
มีใจเบา |
ค. ลหุจิตฺต | |||
มีใจเป็นหัวหน้า |
ค. มโนปุพฺพงฺคม | |||
มีใจเลื่อมใส |
ค. ปสนฺนจิตฺต ปสนฺนมน | |||
มีใจโลเล |
ค. กปิจิตฺต โลลจิตฺต | |||
มีใน |
ค. อพฺภนฺตริก | |||
มีในก่อน |
ค. จิรนฺตน สนนฺตน ปุราตน | |||
มีในภายนอก |
ค. พาหิร พาหิรก |