พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
ผู้แทน |
น. ทูต. อนุยุตฺต. นิโยชิต. ปฏินิธิ. นิโยชิตปุคฺคล. อายุตฺตก. สนฺเทสหร. ปฏิวตฺตุ. ปรกิจฺจสมฺปาทก. | บุคคล | ||
ผู้แทนราษฎร |
น. ปชานุยุตฺต. ปชานิโยชิต. นิโยชิตปุคฺคล. อายุตฺตก. | บุคคล | ||
ผู้แนะนำ |
ค. อนุสาสก อุปเทสก อุปเทสทายก เทสก วินายก วิเนตุ ปญฺญาปก | บุคคล | ||
ผู้แปล |
น. ภาสนฺตรปริวตฺตก. ภาสานุวาที. อตฺถวณฺณก. | บุคคล | ||
ผู้แล่นไปหา |
ค. ปฏิสารี | บุคคล | ||
ผู้แสดง |
ค. เทสก เทสิก เทเสตุ ทสฺเสตุ | บุคคล | ||
ผู้แสดงความไม่เชื่อทางศาสนา |
ค. กงฺขี นตฺถิกทิฏฺฐิก นตฺถิกวาที | บุคคล | ||
ผู้แสดงนำ |
น. อคฺคนาฏก. ปธานปุคฺคล. | บุคคล | ||
ผู้แสวงบุญ |
ค. ปุญฺเญสก ปุญฺญเปกฺข ปุญฺญติตฺถคามี | บุคคล, บุญกุศล | ||
ผู้แสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่ |
ค. มเหสี | บุคคล | ||
ผู้โฆษณา |
น. โฆสก. อุคฺโฆสก. ปกาสก. | บุคคล | ||
ผู้โดยสาร |
น. สญฺจารก. ปริยฎก. คมิก. อทฺธิก. | บุคคล | ||
ผู้โอบอ้อมอารี |
ค. ทานโสณฺฑ พหุปฺปท จาคสีลี มุตฺตจาค | บุคคล | ||
ผู้ใคร่จัด |
ค. กามน | บุคคล, ต้องการอยาก | ||
ผู้ใคร่ปกติ |
ค. กามี กามุก | บุคคล, ต้องการอยาก | ||
ผู้ใช้แรงงาน |
น. เปสนกร. ปเหณก. | บุคคล | ||
ผู้ใด |
ค. โย ยา | บุคคล | ||
ผู้ใต้บังคับบัญชา |
น. โอรปทฏฺฐ. อมุขฺย. อปฺปฏฺฐาน. | บุคคล | ||
ผู้ใหญ่ |
น. อิสฺสร. เชฏฺฐ. ค. วยปฺปตฺต วยฏฺฐ |
บุคคล | ||
ผู้ใหญ่บ้าน |
น. คามณิ. คามเชฏฺฐก. โภคี. คามโภชก. | บุคคล |