พจนานุกรมไทย-บาลี
| ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
|---|---|---|---|---|
คนแข็งกระด้าง |
ค. กกฺกส กกฺขฬ กุรูร ถทฺธ ปตฺถทฺธ ปตฺถีน ผรุส | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนแข้งหัก |
น. ภินฺนชงฺฆ. | บุคคล, พิการ | ||
คนแคระ |
น. ลกุณฺฏก. ลกุณฺฑก. รสฺส. วามน. คณฺฑุล. โอมกปฺปมาณิก. อติวามนปุริส. | บุคคล, พิการ | ||
คนแจวเรือ |
น. อริตฺตธารี. เกณิปาตี. นาวิก. โปตวาห. | บุคคล, อาชีพ | ||
คนแจวเรือจ้าง |
น. ติตฺถนาวิก. | บุคคล, อาชีพ | ||
คนแต่งตัวมอมแมม |
น. กุเจลก. มลีนนิวสน. | บุคคล | ||
คนแต่งร้อยแก้ว |
น. คชฺชสมฺปาทก. | บุคคล, บทประพันธ์ | ||
คนแบกหาม |
น. ภารวาห. ภาริก. ธารี. วาหี. | บุคคล, อาชีพ | ||
คนแปลกหน้า |
น. อาคนฺตุก. อติถิ. | บุคคล | ||
คนแผลงศร |
น. เขปก. | บุคคล | ||
คนแวดล้อม |
น. ปริวาร. ปริชน. | บุคคล, บริวาร | ||
คนแหกคุก |
น. คณฺฐิเภทก. | บุคคล | ||
คนโกง |
ค. นิกต เนกติก สฐ อนุชุ กูฏ ทพฺภ กิตว เกตว วญฺจก วญฺจนิก | บุคคล | ||
คนโกรธ |
ค. โกธน กุทฺธ กุปฺปิต โกธาภิภูต โกปี รุทฺธ สโกป โทสากุล | บุคคล, อารมณ์ความรู้สึก | ||
คนโกหก |
น. มุสาวาที. อภูตกฺขายี. | บุคคล | ||
คนโง่ |
น. พาล. อญฺญาณี. เอฬามูค. ค. มุฬฺห มูฬฺห โมมูห อวิญฺญู อวิทู อวิทฺทสุ พาล พาลิส มนฺท ทปฺป ทตฺตุ ทนฺธ อปณฺฑิต อญฺญาณี มุทฺธ ลาล ชฬ ราชิล อนฺธพาล นิปฺปญฺญ อปญฺญ มติหีน มนฺทพุทฺธิก เอฬามูค มุฏฺฐสจฺจ ชฬพุทฺธี |
บุคคล | ||
คนโดยสาร |
น. สญฺจรก. ปริยฎก. คมิก. อทฺธิก. | บุคคล | ||
คนโท |
น. กมณฺฑลุ.., กุณฺฑิ, กุณฺฑิกา, กุณฺฑี, กรก. ตุมฺพ. ภึการ. ภิงฺคาร.
คนโท น. กุณโฑ, หม้อนํ้ารูปต่างๆ คอยาว. |
ภาชนะ | ||
คนโปรด |
น. วลฺลภ. วลฺลิภา, ปิยตมปุคฺคล. | บุคคล | ||
คนโมโหร้าย |
น. อติโกธน. | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนโอ้อวด |
น. วิกตฺถี. สฐ. | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนใกล้ชิด |
น. ปิยตมปุคฺคล. | บุคคล | ||
คนใจบุญ |
น. ปรหิตการี. โลกตฺถจารี. ปรานุกมฺปี. | บุคคล, ลักษณะนิสัย | ||
คนใช้ |
(~ชาย) | น. กึกร. กิงฺกร. ทาส. เจฏก. เจตก. เปสฺส. ภจฺจ. ปริจาริก. ภฏ. ภตก. ปริจรณก. มูลิก. อนุชีวี. เปสนกร, ปเหณก. เสวก. ปทาติภฏ. เคหปาลก. | บุคคล, อาชีพ | |
คนใช้ |
(~หญิง) | น. ธาตี, ทาสี, ปริจาริกา, | บุคคล, อาชีพ |