พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
หรูหราแต่ภายนอก |
ค. พหิวิภูสิต | |||
หรูหราแต่ไร้รสนิยม |
ค. อสิปฺปานุรูป | |||
หร็อมแหร็ม |
ค. ตนุ ตนุก มนฺท วิรล วิรฬ | |||
หฤหรรษ์ |
ดู ยินดี, ร่าเริง | |||
หฤโหด |
ดู ชั่วร้าย, ต่ำช้า | |||
หลง |
น. โมห. มุจฉา, สมฺโมส. สติวิปฺปลาส. ค. มูฬฺห ก. มุยฺหติ ปมุยฺหติ สมฺมุยฺหติ |
|||
หลงกล |
ก. อุปฺปถํ นีโต โหติ, กูโฏปาเย ปตติ | |||
หลงตัวเอง |
น. อตฺตทิฏฺฐิ, อตฺตกามตา, อหํการ. มมตฺต., มมายิตตฺต., ค. มานถทฺธ |
|||
หลงตา |
ค. อทิฏฺฐ ทสฺสนาติกฺกนฺต | |||
หลงถิ่น |
ค. อญฺญาตเทสคต | |||
หลงทาง |
ค. วิพฺภนฺตก อุปฺปถคามี มคฺคมุฬฺห ก. วิพฺภมติ, มคฺเค มุยฺหติ, อนิมิตฺเตน อาหิณฺฑติ |
|||
หลงทิศทาง |
ค. ทิสามุฬฺห | |||
หลงผิด |
น. โมห. มิจฺฉาทิฏฺฐิ, | |||
หลงฝูง |
ค. ยูถภฏฺฐ | |||
หลงพ่อแม่ |
ค. สกปริสภฏฺฐ | |||
หลงระเริง |
ก. อภิรมติ | |||
หลงรัก |
น. โมหน., ค. อาสตฺตจิตฺต ปฏิพทฺธจิตฺต คิทฺธ อนุรตฺต |
|||
หลงลม |
น. ลปิตสมฺโมส. | |||
หลงละเมอ |
น. สมฺโมห. วิพฺภม. ปมุยฺหน., | |||
หลงลืม |
น. โมห. มุจฺฉา, สมฺโมส. สมฺมุสฺสนตา, ค. มนฺท มูฬฺห ปริมุฏฺฐ มุฏฺฐสติ สมฺมูฬฺห ก. มุยฺหติ ปมุยฺหติ มุสฺสติ ปมุสฺสติ |