มุ

มุนาติ มุขํ ปมุขํ ปมุโข ปาโมกฺโข มุนิ

• มุขํ  นป. ปาก, หน้า; ประธาน, หัวหน้า; อุบาย, เหตุ; เป็นประถม. [จาก มุ นี้ ข ปัจ. - สูจิ].
• ปมุขํ  นป. ประมุข, ระเบียงเรือน [ป+มุข].
• ปมุโข  ป. ประมุข, ประเสริฐ, เลิศ, เป็นประธาน, เป็นหัวหน้า [ป+มุข].
• ปาโมกฺโข  ป. ปาโมกข์, ประเสริฐ, เลิศ, เป็นประธาน, เป็นหัวหน้า
• มุนิ  ป. มุนี, นักปราชญ์, 'ผูกจิตไม่ให้ไปสู่ชั่วได้.' 
  วิ. อตฺตโน จิตฺตํ มุนาติ (หรือ มวติ) พนฺธติ ราคโทสาทิวสํ คนฺตุํ น เทตีติ มุนิ - ส. (ที่แปลว่า 'ผู้รู้' ดู มุน).