พจนานุกรมไทย-บาลี
| ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
|---|---|---|---|---|
คำนึงถึงผู้อื่น |
ค. ปรตฺถกามี | |||
คำนึงถึงภาพลักษณ์ตัวเอง |
ค. อตฺตสภาวจินฺตก | |||
คำบอกเล่า |
(statement, ~ในไวยากรณ์) | น. ยถตฺถปฺปกาสิกกฺริยา, | ถ้อยคำ, ไวยากรณ์ | |
คำบอกเล่า |
(ข่าว) | น. อนุสฺสุติ, | ถ้อยคำ | |
คำบังคับ |
น. อาณา, อาณตฺติ, | ถ้อยคำ | ||
คำบุพบท |
น. นิปาตปท., | ถ้อยคำ, ไวยากรณ์ | ||
คำประพันธ์ |
น. กพฺพ., กพฺย., กวฺย., คาถา, ปชฺช., ปชฺชพนฺธ. | ถ้อยคำ, บทประพันธ์ | ||
คำปรารภ |
น. อุปญฺญาส. วจีมุข., อาทิวจน., อารมฺภกถา, ปุพฺพนิทฺเทส. ปุพฺพิกา, มุขพนฺธ. | ถ้อยคำ | ||
คำปราศรัย |
น. จิตฺตกถา, สาลงฺการวจน., | ถ้อยคำ | ||
คำปราศรัยที่ยืดยาว |
น. สาลงฺการกถา, | ถ้อยคำ | ||
คำปรึกษา |
น. มนฺตนา, | ถ้อยคำ | ||
คำผสม |
น. สมาสปท., | ถ้อยคำ | ||
คำผิด |
น. อสุทฺธวจน., อสุทฺธปาฐ. | ถ้อยคำ | ||
คำพยากรณ์ |
ดู พยากรณ์. | ถ้อยคำ | ||
คำพยางค์เดียว |
น. เอกกฺขรสทฺท. | ถ้อยคำ, ไวยากรณ์ | ||
คำพังเพย |
น. สุภาสิตมาลา, สุตฺต., มนฺต., การิกา, | ถ้อยคำ | ||
คำพาดพิง |
น. อุปนีตวาจา, อาสชฺชวจน., | ถ้อยคำ | ||
คำพิพากษา |
น. อฏฺฏวินิจฺฉย. | ถ้อยคำ | ||
คำพูด |
น. กถา, กถิตา, กลา, คทิต., คชฺช., คิรา, โค. นิคท. พฺรหฺมี, ภสฺส., ภารตี, ภาสา, ภาสิต., ลปิต., ลาป. วจ. วจี, วจน., วชฺช., วาจา, วากฺย., วาณี, วาท. วาทน., โวหาร. สโรวตี, อภิลาป. อาคท. อุตฺติ, คำพูดจำเจ น. คามิกกถา, |
ถ้อยคำ | ||
คำพูดชวนทะเลาะ |
น. วิคฺคาหิกกถา, | ถ้อยคำ |