พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
ร้ายกาจ |
น. กุรูรตฺต., โฆรตฺต., ทารุณตฺต., ค. กุรูร โฆร จณฺฑ วาล วาฬ ทารุณ พาฬ รภส ราภสฺส เภรว เภสฺม ลุทฺท สาหสิก กกฺกส หลาหล ปาปิฏฺฐ อติทุฏฺฐ |
|||
ร้ายแรง |
ค. สาหส สาหสิก ติพฺพ ทารุณ | |||
ร้าว |
น. เภท. ขณฺฑ. ก. ภินฺทติ ขณฺเฑติ |
|||
ร้าวฉาน |
น. เมธคา, ปริเภท. ก. ปริภินฺทติ |
|||
ร้าวราน |
ค. อสมคฺค เภทปฺปตฺต | |||
ฤกษ์ |
(เริก) | น. สมย. อวสร. วาร. | ||
ฤกษ์ดี |
น. สุนกฺขตฺต., สุภนิมิตฺต., | |||
ฤกษ์ยาม |
น. นกฺขตฺตมุหุตฺต. | |||
ฤกษ์เสีย |
น. ทุนฺนิมิตฺต., | |||
ฤคเวท |
น. อิรุ. อิรุพฺเพท. | |||
ฤชา |
น. สุงฺก. อากร. พลิ. | |||
ฤชากร |
น. สุงฺกธน., อากรธน., | |||
ฤดี |
น. รติ, | |||
ฤดู |
น. อุตุ,. สมย. | |||
ฤดูกาล |
น. อุตุ,. สมย. กาล. | |||
ฤดูดอกไม้บาน |
น. ปุปฺผสมย. | |||
ฤดูนวดข้าว |
น. ขลคฺค., | |||
ฤดูฝน |
น. วสฺส. วสฺสาน. วสฺสานอุตุ. วสฺสาโนตุ. ปาวุส. ปาวุสา, วทฺธิกา, | |||
ฤดูร้อน |
น. คิมฺห. คิมฺหาน. คิมฺหอุตุ. คิมฺหนฺต. อุณฺห. อุณฺหสมย. นิทาฆ. นิทาฆสมย. ฆมฺม. | |||
ฤดูหนาว |
น. สีต., สีตล., สิสิร., สีตสมย. สีตกาล. หิมกาล. เหมนฺต. เหมนฺตอุตุ. เหมนฺโตตุ. ตุสาร. |