พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
อำพน |
ดู งาม, มาก | |||
อำพราง |
น. คุหนา, นิคูหน., นิคูหณ., ปฏิจฺฉาท. ก. นิคูหติ, ยถาสภาวํ ปฏิจฺฉาเทติ, โกหญฺญํ ทสฺเสติ |
|||
อำพะนำ |
ดู อมพะนำ. | |||
อำพัน |
(amber) | น. ติณมณิ. วํสวณฺณ. | ||
อำมฤต |
ค. อมต | ตาย | ||
อำมหิต |
ดู ดุร้าย, ร้ายกาจ | |||
อำมาตย์ |
น. อมจฺจ. อมาตฺย. ภฏ. มติสชีว. มนฺตสชีว. มนฺตินี. สชีว. สจิว. สจีว. โภคฺค. มตฺต. เสวก. ปาริสชฺช. | บุคคล, ตำแหน่ง | ||
อำยวน |
ดู ความลับ, ปิดบัง | |||
อำลา |
น. อาปุจฺฉน., อาปุจฺฉา, ก. อาปุจฺฉติ กกิ. อาปุจฺฉิต |
|||
อำเภอ |
น. ปเทส. | สถานที่ | ||
อำเภอใจ |
น. สกมติ, มติมตฺต., เสริจาร. เสริตา, จาปลฺล., กวิ. ยถากามํ ยถิจฺฉิตํ |
|||
อำแดง |
ดู นาง, ผู้หญิง | ผู้หญิง | ||
อำไพ |
ดู งาม, สว่าง, สุกใส | |||
อิง |
น. อปสฺเสน., อวสฺสย. ก. อปสฺเสติ อวสฺสติ |
|||
อิงกัน |
น. อญฺญมญฺญนิสฺสย. ก. อญฺญมญฺญํ นิสฺสยติ กกิ. อญฺญมญฺญํ นิสฺสาย, … ปฏิจฺจ, … อุปาทาย |
|||
อิงค์ |
น. อิงฺค., (ดู เครื่องหมาย, อาการ อุ. สิหิงฺค)
อิงค์ น. ท่าทาง, อาการ,… |
|||
อิงประวัติศาสตร์ |
ค. อิติหาสิก ปุราวุตฺตคต | |||
อิงอาศัย |
น. อวลมฺพน., นิสฺสย. ก. อวลมฺพติ นิสฺสยติ |
|||
อิงแอบ |
ก. สมีเป สยติ | |||
อิจฉา |
น. อิสฺสา, อิสฺสายนา, อุสุยฺยนา, อุสุยฺยา, อุสูยา, อรติ, นิฏฺฐุริย., นิฏฺฐุรี, ปิหน., ปิหนา, ปิหา, ค. อิสฺสุกี อุสุยฺยก อุสฺสู อุสูยก อิสฺสพทฺธ ก. อุสุยฺยติ อุสูยติ ปิหยติ อิสฺสติ, อิสฺสํ พนฺธติ, น สหติ |