พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
พอเหมาะพอสมกัน |
ค. สมรูป สมสม | |||
พอเหมาะพอเจาะ |
ดู พอเหมาะ. | |||
พอแก่ความต้องการ |
กวิ. ยาวทตฺถํ | |||
พอแนะนำได้ |
ค. เนยฺย | |||
พอแรง |
ค. พลานุจฺฉวิก | |||
พอใจ |
น. ฉนฺท. อสฺสาท. อภิรทฺธิ. อภิรติ, สนฺตุฏฺฐิ, อตฺตมนตา, ค. อภิรต สนฺตุฏฺฐ อตฺตมน ปตีต ก. อสฺสาเทติ |
|||
พอใจที่ตัวเป็น |
น. อตฺตตุฏฺฐิ, ค. อตฺตตุฏฺฐ ยถาภูตตุฏฺฐ |
|||
พอใจอย่างมาก |
ก. อพฺภนุโมทติ | |||
พอใช้ |
ค. ยาปนีย อกิจฺฉ อกสิร | |||
พอใช้ได้ |
ค. กมฺมญฺญ กมฺมนีย ปริโภคารห กมฺมกฺขม ปโยชิย | |||
พอให้อภัยได้ |
ค. สุวุปสมีย อธิวาสนสีล | |||
พอได้ |
ดู พอใช้ได้. | |||
พอได้ยินได้ |
ค. โสตโคจร สวณกฺขม | |||
พอๆ กัน |
ดู เสมอกัน. | |||
พะงางาม |
ดู งาม, สวย. | งดงาม | ||
พะยอม |
น. ขทิร. ทนฺตธาวน. ปงฺปุร. | พืช | ||
พะยอมขาว |
น. กทร. โสมวกฺก. | พืช | ||
พะรุงพะรัง |
ค. อากุล วฺยากุล สงฺกิณฺณ | |||
พะวง |
ดู กังวล. | |||
พะอง |
น. อธิโรหณี, นิสฺเสณี, อาโรหณ., โสปาน.., |