พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
เป็นที่ดึงดูดใจ |
ค. หาริ | |||
เป็นที่ตั้ง |
น. ฐาน., ปติฏฺฐาน., อวฏฺฐาน., | |||
เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด |
ค. รชนีย ราคฏฺฐานีย | |||
เป็นที่ตั้งแห่งความงมงาย |
ค. โมหเนยฺย | |||
เป็นที่ตั้งแห่งความมัวเมา |
ค. มทนีย | |||
เป็นที่ตั้งแห่งความสังเวช |
ค. สํเวชนีย | |||
เป็นที่ตั้งแห่งความเดือดร้อน |
ค. ตปนีย | |||
เป็นที่ตั้งแห่งความเลื่อมใส |
ค. สมฺปสาทนิย | |||
เป็นที่ตั้งแห่งความเสื่อม |
ค. ปริหานิย | |||
เป็นที่ตั้งแห่งความโกรธ |
ค. โกปเนยฺย | |||
เป็นที่ตั้งแห่งความโลภ |
ค. โลภนีย | |||
เป็นที่นับถือ |
ค. สปฺปติสฺส | |||
เป็นที่นิยม |
ค. ชนปฺปิย มหาชนิก | |||
เป็นที่น่าอิจฉา |
ค. อุสูยุปฺปาทก | |||
เป็นที่พอใจ |
ค. กนฺต มนาป มนาปิย จาฏุปาสาทิก | |||
เป็นที่พอใจรอบด้าน |
ค. สมนฺตปาสาทิก | |||
เป็นที่ยินดี |
ค. สาต | |||
เป็นที่ระลึก |
ค. สตุปฺปาทก สราปก | |||
เป็นที่รัก |
ค. ปิย วลฺลภ เปมนีย ติสฺส มนาป กนฺต | |||
เป็นที่รู้กัน |
ค. สมญฺญาต สญฺญาต ปากฏ ก. ปากฏีภวติ |