พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
ทิศาปาโมกข์ |
น. ทิสาปาโมกฺข. | |||
ทิศเฉียง |
น. อนุทิสา, วิทิสา, ติริยทิสา, | |||
ทิศเบื้องต่ำ |
น. เหฏฺฐิมา, อธรา, | |||
ทิศเหนือ |
น. อุทีจี, อุตฺตรทิสา, อุตฺตรา, | |||
ทิศใต้ |
น. อปาจี, อปาจีน, อวาจี, ทกฺขิณทิสา, | |||
ทิเบต |
(Tibet, ประเทศ~) | น. ทิพฺพตเทส. | ประเทศ | |
ทิเบต |
(Tibetian, คน~) | น. ทิพฺพติย. | ประเทศ, บุคคล | |
ทิ่ม |
น. ตุทน., โตทน., นิตฺตุทน., ค. โอมส ตุนฺน ก. ตุชฺชติ ตุทติ สหสาภิตุทติ |
|||
ทิ้ง |
น. อสน., เขป. เขปน., ขิปน., ฉฑฺฑน., ปชหน., ปริจฺจชน., ริญฺจน., ค. ฉฑฺฑก ฉฑฺฑิกา ฉฑฺฑิย ก. ฉฑฺเฑติ ขิปติ จชติ ปชหติ ริญฺจติ โอธุนาติ นิกฺขิปติ กกิ. ฉฑฺฑิต |
|||
ทิ้งขว้าง |
ดู ทิ้ง. | |||
ทิ้งจดหมาย |
ก. สนฺเทสํ เปเสติ | |||
ทิ้งดิ่ง |
ก. ลมฺพกํ โอตาเรติ | |||
ทิ้งถิ่นฐาน |
ก. สเทสํ จชติ | |||
ทิ้งท้าย |
สำ. กถาวสาเน อธิปฺเปตตฺถํ กเถติ | |||
ทิ้งระยะไกล |
ก. ทูเร กโรติ | |||
ทิ้งระเบิด |
ก. กิตฺติมาสนิยา ปหรติ | |||
ทิ้งเหลือไว้ |
ก. เสเสติ | |||
ทิ้งไพ่ |
ก. นิสฺสชติ | |||
ทิ้งไว้ข้างหลัง |
ก. ปิฏฺฐิโต กโรติ | |||
ทิ้งไว้เบื้องหลัง |
ก. วิปิฏฺฐิกโรติ (อุ. วิปิฏฺฐิกตฺวาน สุขญฺจ ทุกฺขํ ฯเปฯ) |