พจนานุกรมไทย-บาลี
| ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
|---|---|---|---|---|
เถาตดหมา |
น. ปกิริย. ปูติก. | พืช, ไม้เถา | ||
เถาย่านทราย |
น. มาลุวา, | พืช, ไม้เถา | ||
เถาวัลย์ |
น. วลฺลี, ลตา, กจฺฉ. วิรู, เวตฺต., สามลตา, | พืช, ไม้เถา | ||
เถาวัลย์ใบหนา |
น. วีรุ, | พืช, ไม้เถา | ||
เถาสามสิบ |
น. สตมูลี, สตาวรี, | พืช, ไม้เถา | ||
เถาหญ้านาง |
น. กาฬวลฺลิ, กาฬวลฺลี, | พืช, ไม้เถา | ||
เถาหัวด้วน |
น. คโฬจี, ปูติลตา, | พืช, ไม้เถา | ||
เถาหางช้าง |
น. มญฺชิฏฺฐา, วิกสา, | พืช, ไม้เถา | ||
เถิดเทิง |
น. กุมฺภถูณ., กุมฺภถูนิ, กุมฺภถูนิกา, | |||
เถียง |
ดู โต้เถียง. | |||
เถียงทะเลาะ |
น. กลห. ภณฺฑน., ก. ภณฺฑนํ กโรติ |
|||
เถียงไม่ขึ้น |
ค. วิวาทรหิต อปฏิกฺโกสิย | |||
เถือ |
ก. นิกนฺตติ ฉินฺทติ | |||
เถือเนื้อ |
ก. มํสํ ปริกนฺตติ | |||
เถื่อน |
(ไม่ถูก) | ค. อธมฺมิก นีติวิรุทฺธ ญายวิรุทฺธ | ถูกผิด | |
เถื่อน |
(ป่า) | ดู ป่า. | สวน-ป่าไม้ | |
เถ้า |
น. ภสฺม., เสฏฺฐิ., ฉาริกา, ขาร. องฺคาร.., ฉุริกา, กลฺล.., องฺคารมสิ. | |||
เถ้าถ่านที่ร้อน |
น. กุกฺกุล. กุกฺกุฬ. | |||
เถ้ารึง |
(เถ้าที่ร้อนระอุ) | ดู เถ้าถ่านที่ร้อน. | ||
เถ้าแก่ |
(ขุนนาง) | น. เสวก. อนฺเตปุริก. กญฺจุกี. | บุคคล |