พจนานุกรมไทย-บาลี
ศัพท์ไทย | ศัพท์บาลี | หมวดหมู่ | ||
---|---|---|---|---|
ความจริงอย่างประเสริฐ |
น. อริยสจฺจ., | |||
ความจริงแล้ว |
กวิ. สจฺจโต | |||
ความจำ |
น. สญฺญา, สญฺชานน., ธารณา, | |||
ความจำนง |
น. อาสึสน., อาสึสนา, อากงฺขา, | |||
ความจำเป็น |
น. การณ., | |||
ความจำเลอะเลือน |
น. สติเวกลฺล., | |||
ความจุ |
น. ปริมาณ., ปมาณ., | |||
ความฉลาดพิเศษ |
(genius) | น. วิสิฏฺฐพุทฺธิ, วิสิฏฺฐปญฺญา, | ||
ความฉิบหาย |
น. วิปตฺติ, อาปทา, นาส. วินาส. หายน., สงฺคร.., พฺยสน., วฺยสน., อนยพฺยสน., อฆ., อนย. อภาว. อนตฺถ. อปาย. ปราภว. หานิ, ปริหานิ, รนฺธ., | |||
ความชอบ |
น. กลฺยาณ., คุณ. | |||
ความชอบธรรม |
น. ธมฺมตา, อนุธมฺมตา, | |||
ความชัดเจน |
น. สุทฺธิ, วิสุทฺธิ, นิมฺมลตฺต., | |||
ความชัน |
น. ปปาตนิตมฺพ. | |||
ความชั่ว |
น. ปาป., กณฺห., กลิ. รณ. อฆ., กลุส., มงฺค., ทุจฺจริต., ทุกฺกฏ., อกุสล., อปุญฺญ., วชฺช., ความชั่วร้าย น. อุปทฺทว. อาสว. อุปฺปาต. |
|||
ความชำนาญพิเศษ |
น. อุปายโกสลฺล., ขิปฺปนิสนฺติตา, | |||
ความชื้น |
น. สํเสท. | |||
ความช่วยเหลือ |
น. ปติฏฺฐา, โอลมฺพ. นิสฺสย. ตาณ., เลณ., อุปตฺถมฺภ. ปฏิสรณ., ปฏิพล., | |||
ความช่วยเหลือในยามยาก |
น. อวสฺโสปตฺถมฺถ. อวสฺสกาเล อุปตฺถมฺภ. | |||
ความดับ |
น. นิโรธ. โรธน., นิพฺพุติ, | |||
ความดี |
น. อย. ภทฺท., เสยฺย., สุภ., เขม., กลฺยาณ., มงฺคล., สิว., คุณ. ขนฺธ. สิรี, ลกฺขี, โสภคฺค., โสภา, กุสล., ทพฺพา, วณฺณ. สาธุ, สาธุตา, สุนฺทรตฺต., โสภณตฺต., ธมฺมิกตา, | |||
ความดีงาม |
น. ธมฺมคุณ. สีล., สุจริต., | |||
ความดื้อ |
น. ถมฺภ. | |||
ความตรงข้าม |
น. วิปรีตตา, วิปลฺลาส. | |||
ความตรัสรู้ |
น. โพธิ, สมฺโพธิ, อภิสมฺโพธิ, | |||
ความตั้งใจ |
น. เจตนา, ปณิธาน., ปณิธิ. มานส., วิกปฺป. อธิฏฺฐาน., อาโภค. จิตฺตาโภค. โวหาร. |